NU’91: “Investeer in Nederlands zorgpersoneel, niet in werving uit het buitenland”

In de uitzending kwamen twee zorgprofessionals uit het buitenland aan het woord. Beide werden zij door bemiddelingsbureaus naar Nederland gehaald. De Zuid-Afrikaanse Victoria woont als au pair bij een 83-jarige man in en de Portugese Daniela werkt als verpleegkundige op een psychogeriatrische afdeling. Van Kooten: “In de praktijk zien we vaak dat dit misgaat. Misbruik, slechte werkomstandigheden en veel te lange werkdagen liggen voor buitenlandse zorgprofessionals daarbij op de loer.”

Onethisch

NU’91 staat er om verschillende redenen niet achter dat au pairs uit het buitenland worden ingezet. Van Kooten: “Ik maak me daar zorgen om. Victoria woont eigenlijk vierentwintig uur per dag en zeven dagen per week bij haar werkgever. Dat maakt de kans op machtsmisbruik groter.” Daarnaast is de taalbarrière volgens NU’91 een probleem. Hoogwaardige zorg vergt immers niet alleen een fysieke medische handeling, maar ook goede communicatie. Tot slot staat NU’91 niet achter deze werving, omdat Zuid-Afrika alle verpleegkundigen zelf keihard nodig heeft. Het is onethisch om daar de verpleegkundige vijver leeg te vissen om ons eigen personeelstekort op te lossen. Ook werving van personeel binnen Europa, zoals in het geval van Daniela, is volgens NU’91 geen goed idee. Femke Merel van Kooten: “De Portugese overheid geeft bijvoorbeeld aan dat verpleegkundigen een carrière nodig hebben, geen vliegticket. Er worden in Portugal ongeveer drieduizend zorgprofessionals opgeleid die direct naar het buitenland vertrekken. Arbeidsmigratie mag van de Europese richtlijnen, maar het blijft onwenselijk omdat ze ook nodig zijn in hun eigen land.” Deze visie sluit aan bij het standpunt van de International Council of Nurses (ICN): ‘Laat zorgprofessionals in de landen waar ze nodig zijn. Investeer in plaats daarvan in je eigen zorgmedewerkers.’

Hoge kosten

Verpleegkundigen als Daniela komen vaak permanent in Nederland wonen als arbeidsmigranten. Bemiddelingsbureaus bieden deze groep inburgering en huisvesting, wat de Nederlandse zorg veel geld kost. Woonruimte, gas, water, licht en taalcursussen worden vaak betaald door zorginstellingen. Ook bemiddelingsbureaus pikken meestal een graantje mee als tussenschakel. Deze werving uit het buitenland is een typisch voorbeeld van de doorslagen marktwerking in de zorg en het verdienmodel dat eraan kleeft. Het geld dat aan deze werving besteed wordt, kan bijvoorbeeld niet meer geïnvesteerd worden in Nederlandse verpleegkundigen, verzorgenden en aanverwante beroepen. Van Kooten: “We moeten onze zorgprofessionals niet zien als kostenpost, maar als een hele waardevolle beroepsgroep om de zorg overeind de houden. Daarom moeten we inzetten op meer waardering en zeggenschap om het vak aantrekkelijk te maken én te houden. Dat betekent onder andere een goed salaris, maar ook het erkennen van hun professionaliteit. Door zorgprofessionals inspraak te geven in de zorgverlening.” Wil je de hele uitzending van Meldpunt terugkijken? Klik dan hier!