Het is inmiddels twee jaar geleden dat de coronacrisis in Nederland begon. Zorgprofessionals werden de strijders in de frontlinie genoemd, maar dat verwaterde al snel. Onze voorzitter Stella Salden was te gast bij Groot Nieuws Radio om op deze periode terug te blikken én vooruit te kijken.
Voor de coronaperiode hadden we al een tekort aan verpleegkundigen en verzorgenden. Het is nu pijnlijk duidelijk geworden dat de tekorten alleen maar zijn toegenomen. Zorgprofessionals hebben met verzwaarde omstandigheden te maken gehad en door de inhaalzorg is er weinig ruimte om te herstellen. Salden: “Er moet daarom nu echt meer aandacht komen voor een veilige en goede werkomgeving. Op de eerste plaats mag het nooit meer gebeuren dat er een tekort is aan beschermende middelen. Hier moet een ijzeren voorraad van zijn. Voor een goede werkomgeving is het belangrijk dat zorgprofessionals meer inspraak krijgen. Het is absoluut noodzakelijk om ze te betrekken bij het maken van plannen en beleid. Dat is in de coronacrisis onvoldoende gebeurd.’’ Zorgprofessionals hebben bovendien veel extra moeten werken. Dat is logisch, maar het mag werknemers niet opgelegd worden. Zorgprofessionals moeten verleid worden met voldoende ondersteuningspakketten zodat het extra werken financieel en fiscaal loont.
Er werd in de piekperioden veel gekeken naar de ziekenhuizen. De aandacht voor andere zorgsectoren was zeker in het begin van de coronacrisis onvoldoende. De schaarse beschermende middelen zijn in crisistijd ingezet voor de ziekenhuismedewerkers. De andere zorg, die 24 uur per dag doorging, moest zonder beschermende middelen aan de slag. Dit heeft voor veel schrijnende gevallen gezorgd, zowel bij medewerkers als bij patiënten en cliënten. Veel verzorgenden en verpleegkundigen hebben, mede door een onveilige werkplek, corona opgelopen en zijn langdurig uit de running (geweest). Hieruit blijkt extra hoe belangrijk het is om, ook op de lange termijn, voor een veilige werkplek te zorgen.
Naast het feit dat we dingen hebben geleerd, is het nog belangrijker om de eerder genoemde lessen mee te nemen en voorbereid te zijn op een eventuele nieuwe crisis. Denk bijvoorbeeld een reservepoule van zorgprofessionals die snel inzetbaar is en kwalitatief kan helpen. Maar het allerbelangrijkste is goed werkgeverschap, elke dag. Zorgprofessionals moeten een goed salaris krijgen en onder goede arbeidsomstandigheden werken. Ze moeten ruimte krijgen voor ontwikkeling- en scholingsmogelijkheden én zeggenschap hebben over roosters en uitoefening van hun vak. Salden: “Dit zijn allemaal zaken die nú geregeld kunnen worden. Met andere woorden: investeer in deze beroepen naar de toekomst. Met de toenemende zorgvraag hebben we deze beroepen alleen maar veel harder nodig.’’
Er is een redelijk goede instroom van nieuwe verpleegkundigen en verzorgenden, maar belangrijker nog: zorg ervoor dat ze niet meer weggaan. De uitstroom moet verlaagd worden door te zorgen dat het werkplezier hoog blijft, bijvoorbeeld door goede begeleiding en ontlasting van dit personeel.
Salden: “Voor studenten geldt dat ze goede stageplekken moeten krijgen en goed begeleid worden in de eerste paar jaar dat ze gaan werken. Gebeurt dit niet, dan verlaten zij eerder de zorg. Werkgevers moeten, samen met studenten en oudere werknemers die net instromen, kijken naar hoe de zorg met elkaar ingericht kan worden. Het is aan de werkgever om in samenwerking met iedere werknemer een goede balans tussen privé en werk te vinden.”
Wederom zijn in beginsel een goed salaris en passende arbeidsvoorwaarden van belang om de uitstroom te beperken. De politiek heeft al een aantal stapjes gezet met een bonus en extra financiële middelen. NU’91 is, samen met de politiek, bezig om te kijken hoe de paraatheid beter kan en hoe zeggenschap veel sterker naar voren kan komen. Toch valt en staat alles bij goed werkgeverschap van iedere werkgever binnen alle branches in de sector.
Wil je het volledige interview terug luisteren? Klik dan hier
